همه به من ميخندند

                                          امانميدانند

                                 كه من بيشتربه انها ميخندنم...

                                                  ***

انسانيت پيشرفت نخواهد كرد و آرام نخواهد گرفت

و روي خوشبختي و آزادي و آشتي

را نخواهد ديد تا هنگاميكه

گوشتخوار است...

صادق هدايت

مادربزرگ

گم کرده ام در هياهوی شهر

آن نظر بند سبز را

که در کودکی بسته بودی به بازوی من

در اوين حمله ناگهانی تاتار عشق

خمره دلم

بر ايوان سنگ و سنگ شکست

دستم به دست دوست ماند

پايم به پای راه رفت

من چشم خورده ام

من چشم خورده ام

من تکه تکه از دست رفته ام

در روز روز زندگانيم

تو میروی …

اما بدان چیزی عوض نمی شود

پای ما تا ابد گیر است …

من و تو

شریک جرم یک مشت خاطره ایم …

حسرت يعني

یعنے رو بـﮧ رویــــــــمـ نشستـﮧ اے

و باز خیســـــے چشمـــانـــمـ را

آن دستمال خشکــ بے احساس پاکــ کنــــد .

حســــــرت !

یعنے شانـﮧ هایت ، دوش بـﮧ دوشــــــمـ باشد

اما نتوانـــم از دلتنگے بـﮧ آن پناه ببـــــــرم.......

حســــــرت !

یعنے تــــ ــــو

کـﮧ در عین بـــــــــودنت داشتنتــ را آرزو مے کنــــــــم . . .

بـــــــــــــــــرو

ترس از هیچ چیز ندارمــــ

وقتی یقین دارمـــ بیشتر از منــ

کسی دوستت نخواهـــــد داشت...

بیشتر از من کسی طاقت کم محلی هایت را ندارد...

بــــــــــرو!!

ترس برای چه

وقتی میدانم یک روز تف می اندازی به روی تمام آنهایی کهــ

بخـــــــــــاطرشان من را از دست دادی!!...

مهربانتـــر از مــن دیــدی نشـــانم بـــده ،

کســی که بــارهـا بســوزانیــش

و بــاز هــم

بـا عشـق نگاهــت کنــد...

یاב گرفتـﮧ امانسان مـבرنـــے باشــــم

...

و هــر بار کــﮧבلتنـــگ مےشـوم ...

بـــﮧ جاے بغـــــض و اشــــک ...

تنهـــا بــﮧ این جملـه اکتفــا کنـــم کــــﮧ ...

هواے بـــב ایــלּ روزهــا

آבم را افســــرבه مےکنـב

...!